الیکا عبدالرزاقی در سریال گمشده
برای مشاهده گفت وگوی «جوان» با الیکا عبدالرزاقی به ادامه ی مطلب مراجعه فرمایید
fa → en
With
preposition: with, by, in, together with, against, about, cum, mid, per
prefix: co-, col-, com-, con-
گفت وگوی «جوان» با الیکا عبدالرزاقی، بازیگر سریال «قهوه تلخ»، «ساخت ایران» و نمایش« 33درصد نیل سایمون»
مخاطب مهم ترین اصل در بازیگری من است
سریال گمشده مسعود نوابی در سال ۷۷ بازیگری را معرفی کرد که بازیگری را از کارگاه آموزشی استاد حمید سمندریان آموخته بود و در همان سال هم در «دایره گچی قفقازی» به صحنه تئاترشهر رفته بود.
الیکا عبدالرزاقی از آن سال به بعد بازی در تئاتر و تلویزیون را به موازات هم ادامه داد تا اینکه سال ۸۵ با مجموعه «باغ مظفر» مهران مدیری به آنتن شبکه سوم سیما رفت. سال ۸۷ بار دیگر و این بار در نمایش «ملاقات در بانوی سالخورده» حمید سمندریان بازی کرد. سال ۸۹ اما نقطه عطفی در کار الیکا عبدالرزاقی بود؛ سالی که قهوه تلخ در پیشخوان رسانه خانگی قرار گرفت و فروش رؤیایی آن باعث شد که توجه خیلی ها به این شبکه جلب شود.
عبدالرزاقی با بازی در نقش فخرالتاج سریال قهوه تلخ توانست محبوبیت بسیاری در میان مردم پیدا کند و بازی نرم و روانش در این سریال به دل مخاطبان نشست. این روزها عبدالرزاقی در کنار بازی در «قهوه تلخ» در سریال «ساخت ایران» و همینطور نمایش «۳۳درصد نیل سایمون» هم حضور دارد. پای صحبت های او نشستیم تا از کارهای این روزها و برنامه های آتی اش بپرسیم.
خانم عبدالرزاقی، شما بازیگری را در کارگاه های بازیگری آقای سمندریان آموختید و اولین بازیتان در عرصه تئاتر نمایش دایره گچی قفقازی اسطوره تئاتر ایران حمید سمندریان در سال ۱۳۷۷ بود. این آغاز چقدر در روند بازیگری شما مؤثر بود؟
قطعاً خیلی مؤثر بوده و اصلاً مؤثرترین اتفاق زندگی ام هم بوده است. آقای سمندریان اولین چیزی که آموزش می دهند شعور بازیگری است. به نظر من سواد و شعور این حرفه را از یک آدم کاردان آموختن در تمام سال هایی که من کار کرده ام خیلی تأثیر داشته است.
شما پیش از این در نمایش «اتوبوسی به نام هوس» افسانه ماهیان در سال ۱۳۸۰ هم بازی کرده اید. کار با خانم ماهیان چطور است؟
من، خانم ماهیان را سال هاست که می شناسم و الان هم سلیقه هایمان به هم نزدیک است و هم باهم راحت کنار می آییم و در کل همکاری خوبی باهم داریم. کارگردان باهوش و خوش ایده ای هستند که کار با ایشان لذتبخش است.
از نقش الهام بگویید. خودتان ترجیح دادید نقش الهام را بازی کنید یا از ابتدا نقش الهام برای شما در نظر گرفته شده بود؟
از همان ابتدا هم برای همین نقش با من تماس گرفته شد. گروه کامل شده بود و آخرین بازیگری که به گروه پیوست، من بودم.
در قسمتی از نمایش الهام به رابطه میان همسر و دوستش مشکوک می شود و این شک را ابراز می کند، آیا به نظر شما این شک رگه هایی از واقعیت را در خود دارد یا تنها از ذهنی پارانوئیک نشأت می گیرد؟
من احساس می کنم این شک واقعیت ندارد، به طور کلی هم که نگاه کنیم، ذهن الهام پارانوئیک نیست و این رفتارها ممکن است از سوی خیلی از زن های اطراف ما هم صورت بگیرد. شاید طبیعی نباشد اما به دلیل فرم زندگی و سیستم محدودیت کلام آدم ها از این مشکلات پیدا می کند و از طرف دیگر می توان اینگونه دید که با این حرف هایش به دنبال بهانه ای است که دعوایی راه بیفتد و این شک نه توهم است و نه واقعیت.
نمایش «۳۳درصد نیل سایمون» نمایشی زنانه بود. شما در این باره چه احساسی دارید؟
به نظر من «۳۳درصد نیل سایمون» درباره روابط زن و مرد است و من بیشتر احساس می کنم بی طرف است. من احساس می کنم نمایش از نگاهی بی عقده نشأت گرفته است، مثلاً صحنه دعوای الهام و کیوان (زن و شوهر نمایش)، مشکلات زن و مرد را کاملاً بی طرفانه مطرح می کند. خیلی ها درباره همین صحنه دعوای زن و شوهر نمایش می گویند، ما بارها این صحنه را در زندگی مشترکمان تجربه کرده ایم.
پایان بندی نمایش زمانی که الهام و همسرش پیش از اینکه از هم جدا شوند، تصمیم می گیرند سفر ماه عسلشان را تکرار کنند، اما در پایان مشخص نمی شود که این دو با هم آشتی می کنند یا نه، به نظر شما الهام به زندگی اش باز می گردد؟
ایده اصلی نویسنده و کارگردان این بوده است که همه چیز در هاله ای از ابهام باقی بماند. این مسئله در واقعیت هم هست چون آینده روابط زن و شوهر هیچ وقت کاملاً مشخص و از پیش تعیین شده نیست و شاید همین هم هست که زندگی را جذاب می کند، چون اگر همه چیز از قبل مشخص باشد، دیگر انگیزه ای برای شور و هیجان و انرژی در زندگی باقی نمی ماند. به نظر من اینکه نمایش برای آخر زندگی الهام و کیوان تعیین تکلیف نمی کند، خیلی جالب است.
خانم عبدالرزاقی! اگر تئاتر تجاری بشود و بتواند پول دربیاورد، هیچ اتفاق بدی نمی افتد. قرار نیست تئاتر همیشه مهجور باقی بماند و هیچ تبلیغات گسترده ای نداشته باشد. خب تئاتر که بودجه آنچنانی ندارد، اما این آوردن ستاره ها باعث می شود که لااقل بتوانیم اسپانسر جذب کنیم. از طرف دیگر حضور ستاره ها در تئاتر باعث می شود که مردم بیشتر تئاتربین بشوند. بسیاری از مردم اصلاً تئاتری ها را نمی شناسند، چون اصلاً برای تماشای تئاتر نرفته اند. فیلم دم دست است و مردم راحت می توانند ببینند اما اینکه بخواهند در صف تئاتر شهر بایستند و بلیت بخرند و به تماشای تئاتر بروند، خیلی کم پیش می آید
حضور ستاره ها در صحنه تئاتر، با مخالفت هایی در ماه های اخیر روبه رو شده اما مردم این اتفاق را می پسندند، نظر شما در این رابطه چیست؟ به نظر شما حضور ستاره ها می تواند مخاطبان تئاتر را گسترده تر کند یا اینکه به تعبیر برخی ها تئاتر را تجاری می کند؟
من احساس می کنم اگر تئاتر تجاری بشود و بتواند پول دربیاورد، هیچ اتفاق بدی نمی افتد. قرار نیست تئاتر همیشه مهجور باقی بماند و هیچ تبلیغات گسترده ای نداشته باشد. خب تئاتر که بودجه آنچنانی ندارد، اما این آوردن ستاره ها باعث می شود که لااقل بتوانیم اسپانسر جذب کنیم. از طرف دیگر حضور ستاره ها در تئاتر باعث می شود که مردم بیشتر تئاتربین بشوند. بسیاری از مردم اصلاً تئاتری ها را نمی شناسند، چون اصلاً برای تماشای تئاتر نرفته اند.
فیلم دم دست است و مردم راحت می توانند ببینند اما اینکه بخواهند در صف تئاتر شهر بایستند و بلیت بخرند و به تماشای تئاتر بروند، خیلی کم پیش می آید. به نظر من تئاتری ها باید کمی مهربان تر با این قضیه برخورد کنند، حتی اگر به نظرشان استفاده از ستاره ها در تئاتر ابزاری است، خب چه اشکالی دارد که از بازیگران سینما و تلویزیون در تئاتر استفاده ابزاری بکنیم.
هم در سینما و هم در تئاتر بازیگر خوب داریم و بازیگر بد هم داریم. اگر خانم افشار به صحنه تئاتر می آید و می درخشد برای این است که در سینما هم بازیگر خوبی است. اینکه بگوییم مهناز افشار تئاتری نیست یا اینکه شروعش از سینما بوده یا اینکه تحصیلکرده این رشته نیست، به نظرم درست نیست و این مسائل ربطی به سایرین ندارد.
اگر در سطح جهانی به این مسئله نگاه کنیم، فکر نمی کنم کسی بپرسد که نیکول کیدمن چگونه وارد سینما شده است یا آنجلینا جولی چطور. اینها بازیگرانی هستند که هر کدام به نحوی وارد سینما شده اند، اما سیستم بازیشان تغییر کرده است، مثلاً نیکول کیدمن به سمت سینمای هنری و بازی های تخصصی رفته و آنجلینا جولی به سمت سینمای تجاری یا اینکه مثلاً چندی پیش به بازیگر نقش هری پاتر پیشنهاد کار تئاتر شده است. اگر ما هم مانند برخی از تئاتری های کشور فکر کنیم باید بپرسیم چرا هری پاتری که از سینما استارت زده است، باید به حریم تئاتر وارد شود. به نظر من، ما نمی توانیم به جای سایر آدم ها تصمیم بگیریم. خب در این باره آدم های محترم حرف های مختلفی در خصوص حضور ستاره ها در صحنه تئاتر زده اند اما من در این باره دگم نیستم و معتقدم هر کسی می تواند به تئاتر ورود پیدا کند.
خب ما ستاره هایی داشتیم که وارد تئاتر شده اند اما ادامه نداده اند و در کنارشان بازیگرانی هم داشتیم که از سینما آمده اند و تئاتر کار کرده اند اما در حال حاضر از اعضای اصلی و مقتدر گروه تئاتری هستند، مثلاً اگر پیمان معادی در صحنه تئاتر خوب ظاهر شد تنها به این دلیل است که بازیگر موفقی است، حالا اینکه ما به دلیل آمدنش از سینما ازحضور در تئاتر منعش کنیم، درست نیست.
آخرین کار تئاتر شما پیش از نمایش« ۳۳ درصد نیل سایمون» بازمی گردد به نمایش «ملاقات با بانوی سالخورده» زنده یاد حمید سمندریان در سال ۱۳۸۷، چرا در این سال ها تئاتر کار نکردید؟
پیشنهادی هم برای تئاتر نداشتیم تا اینکه خانم ماهیان برای این نمایش با من تماس گرفتند.
اما امسال و سال گذشته در عرصه تئاتر خیلی پرکار بوده اید.
بله. یک نمایش با افشین هاشمی تمرین کرده ام به نام «پرواز به تاریکی» که منتظر زمان اجرایش هستم و الان سر تمرین کاری به کارگردانی برادرم هستم که احتمالاً در فرهنگسرای نیاوران هم اجرا می شود.
برسیم به سریال «قهوه تلخ» که چند سالی است در شبکه خانگی عرضه شده است. چه شد که برای نقش فخرالتاج «قهوه تلخ» قرارداد بستید؟
از ابتدا نقش فخرالتاج این چنین پرداخته نشده بود. پیشنهاد کار هم از سوی خود کارگردان بود. وقتی که کار شروع شد نویسنده ها با توجه به کاراکترها و نقش ها شروع به نوشتن کردند و در واقع فخرالتاج شکل خود را پیدا کرد.
شما برای بازی در نقش فخرالتاج قهوه تلخ موفق به کسب تندیس حافظ بهترین بازیگر از جشن دنیای تصویر هم شدید، به نظرتان این نقش چقدر در روند شناخت شما به عنوان یک بازیگر موفق، مؤثر بود؟
خیلی زیاد. من فکر می کنم اگر قرار باشد نقطه ای برای سکوی پرتاب بازیگری ام در نظر بگیرم، باید به کاراکتر فخرالتاج قهوه تلخ اشاره کنم. تا وقتی مخاطب تو را نبیند و نشناسد و با تو ارتباط برقرار نکند، آنقدر وارد بازار کار نمی شوی چون همه چیز بسته به نظر مخاطب است. زمانی که چنین اتفاقی می افتد می توانی بسیار حرفه ای تصمیم بگیری و انتخاب کنی، بیشتر از اینکه انتخاب بشوی.
شما با بازی در نقش فخرالتاج قهوه تلخ توانستید از نظر مردم هم بسیار محبوب شوید. مردم فخرالتاج را دوست دارند، مخصوصا خانم ها.
من هم فکر می کنم که خانم ها با نقش فخرالتاج خیلی ارتباط برقرار کردند. مدام در خیابان خانم هایی را می بینم که به سمت من می آیند و به من اظهار لطف می کنند.
به نظرتان دلیل محبوبیت شخصیت «فخرالتاج» چه بود؟
هیچ وقت نمی توان از تأثیر متن و گروه و کارگردان خوب در موفقیت یک کاراکتر صرف نظر کرد اما به هر حال من تلاشم را کردم تا بتوانم از پس کار بربیایم و خودم هم با نقش ارتباط گسترده ای برقرار کردم. همیشه معتقدم بازیگری هیچ وقت جدا از مخاطب نیست، مخاطب را دوست داری و می خواهی که دوستت داشته باشند. به نظر من گذشته از کیفیت بازیگری، بازیگران می توانند با برقراری ارتباط با مخاطبان، محبوب هم باشند.
دوست دارید کار را کمدی ادامه دهید یا درام؟
من بازیگری را دوست دارم و فرقی نمی کند در چه ژانری اما با کار قهوه تلخ متوجه شدم در زمینه طنز می توانم موفق باشم.
از زمانی که مشغول قهوه تلخ شده اید، دیگر کمتر در سریال های تلویزیونی حضور پیدا می کنید، چرا؟
برای اینکه قهوه تلخ هنوز تمام نشده است و من سه سال کامل درگیر قهوه تلخ بودم، البته تنها یک قسمت از قهوه تلخ باقی نمانده و صحبت هایی هم برای کار جدیدم شده است.
توقف هایی که در روند تولید قهوه تلخ ایجاد شد چه تأثیری در کار شما می گذاشت؟
از آنجا که مدت زمان زیادی کار کرده بودیم، دیگر نقش ها برایمان کاملاً درونی شده بود و مثل اعضای یک خانواده بودیم و پس از وقفه ها سریع خودمان را پیدا می کردیم، البته ادامه دار شدن قهوه تلخ هم باعث شد که تمام پیشنهادات کاری ام را در این سال ها رد کنم.
برنامه های آتی تان چیست؟ دوست دارید در کدام مدیوم حضورتان را ادامه دهید؟
امیدوارم که میان پیشنهادهایم انتخاب درست را بکنم، چون پس از قهوه تلخ معمولاً پیشنهاد کار طنز دارم. امیدوارم در انتخاب های بعدی خود به گونه ای حاضر شوم که مردم نگویند باز هم که دارد فخر التاج را بازی می کند.
مخاطب مهم ترین اصل در بازیگری من است
سریال گمشده مسعود نوابی در سال ۷۷ بازیگری را معرفی کرد که بازیگری را از کارگاه آموزشی استاد حمید سمندریان آموخته بود و در همان سال هم در «دایره گچی قفقازی» به صحنه تئاترشهر رفته بود.
الیکا عبدالرزاقی از آن سال به بعد بازی در تئاتر و تلویزیون را به موازات هم ادامه داد تا اینکه سال ۸۵ با مجموعه «باغ مظفر» مهران مدیری به آنتن شبکه سوم سیما رفت. سال ۸۷ بار دیگر و این بار در نمایش «ملاقات در بانوی سالخورده» حمید سمندریان بازی کرد. سال ۸۹ اما نقطه عطفی در کار الیکا عبدالرزاقی بود؛ سالی که قهوه تلخ در پیشخوان رسانه خانگی قرار گرفت و فروش رؤیایی آن باعث شد که توجه خیلی ها به این شبکه جلب شود.
عبدالرزاقی با بازی در نقش فخرالتاج سریال قهوه تلخ توانست محبوبیت بسیاری در میان مردم پیدا کند و بازی نرم و روانش در این سریال به دل مخاطبان نشست. این روزها عبدالرزاقی در کنار بازی در «قهوه تلخ» در سریال «ساخت ایران» و همینطور نمایش «۳۳درصد نیل سایمون» هم حضور دارد. پای صحبت های او نشستیم تا از کارهای این روزها و برنامه های آتی اش بپرسیم.
خانم عبدالرزاقی، شما بازیگری را در کارگاه های بازیگری آقای سمندریان آموختید و اولین بازیتان در عرصه تئاتر نمایش دایره گچی قفقازی اسطوره تئاتر ایران حمید سمندریان در سال ۱۳۷۷ بود. این آغاز چقدر در روند بازیگری شما مؤثر بود؟
قطعاً خیلی مؤثر بوده و اصلاً مؤثرترین اتفاق زندگی ام هم بوده است. آقای سمندریان اولین چیزی که آموزش می دهند شعور بازیگری است. به نظر من سواد و شعور این حرفه را از یک آدم کاردان آموختن در تمام سال هایی که من کار کرده ام خیلی تأثیر داشته است.
شما پیش از این در نمایش «اتوبوسی به نام هوس» افسانه ماهیان در سال ۱۳۸۰ هم بازی کرده اید. کار با خانم ماهیان چطور است؟
من، خانم ماهیان را سال هاست که می شناسم و الان هم سلیقه هایمان به هم نزدیک است و هم باهم راحت کنار می آییم و در کل همکاری خوبی باهم داریم. کارگردان باهوش و خوش ایده ای هستند که کار با ایشان لذتبخش است.
از نقش الهام بگویید. خودتان ترجیح دادید نقش الهام را بازی کنید یا از ابتدا نقش الهام برای شما در نظر گرفته شده بود؟
از همان ابتدا هم برای همین نقش با من تماس گرفته شد. گروه کامل شده بود و آخرین بازیگری که به گروه پیوست، من بودم.
در قسمتی از نمایش الهام به رابطه میان همسر و دوستش مشکوک می شود و این شک را ابراز می کند، آیا به نظر شما این شک رگه هایی از واقعیت را در خود دارد یا تنها از ذهنی پارانوئیک نشأت می گیرد؟
من احساس می کنم این شک واقعیت ندارد، به طور کلی هم که نگاه کنیم، ذهن الهام پارانوئیک نیست و این رفتارها ممکن است از سوی خیلی از زن های اطراف ما هم صورت بگیرد. شاید طبیعی نباشد اما به دلیل فرم زندگی و سیستم محدودیت کلام آدم ها از این مشکلات پیدا می کند و از طرف دیگر می توان اینگونه دید که با این حرف هایش به دنبال بهانه ای است که دعوایی راه بیفتد و این شک نه توهم است و نه واقعیت.
نمایش «۳۳درصد نیل سایمون» نمایشی زنانه بود. شما در این باره چه احساسی دارید؟
به نظر من «۳۳درصد نیل سایمون» درباره روابط زن و مرد است و من بیشتر احساس می کنم بی طرف است. من احساس می کنم نمایش از نگاهی بی عقده نشأت گرفته است، مثلاً صحنه دعوای الهام و کیوان (زن و شوهر نمایش)، مشکلات زن و مرد را کاملاً بی طرفانه مطرح می کند. خیلی ها درباره همین صحنه دعوای زن و شوهر نمایش می گویند، ما بارها این صحنه را در زندگی مشترکمان تجربه کرده ایم.
پایان بندی نمایش زمانی که الهام و همسرش پیش از اینکه از هم جدا شوند، تصمیم می گیرند سفر ماه عسلشان را تکرار کنند، اما در پایان مشخص نمی شود که این دو با هم آشتی می کنند یا نه، به نظر شما الهام به زندگی اش باز می گردد؟
ایده اصلی نویسنده و کارگردان این بوده است که همه چیز در هاله ای از ابهام باقی بماند. این مسئله در واقعیت هم هست چون آینده روابط زن و شوهر هیچ وقت کاملاً مشخص و از پیش تعیین شده نیست و شاید همین هم هست که زندگی را جذاب می کند، چون اگر همه چیز از قبل مشخص باشد، دیگر انگیزه ای برای شور و هیجان و انرژی در زندگی باقی نمی ماند. به نظر من اینکه نمایش برای آخر زندگی الهام و کیوان تعیین تکلیف نمی کند، خیلی جالب است.
خانم عبدالرزاقی! اگر تئاتر تجاری بشود و بتواند پول دربیاورد، هیچ اتفاق بدی نمی افتد. قرار نیست تئاتر همیشه مهجور باقی بماند و هیچ تبلیغات گسترده ای نداشته باشد. خب تئاتر که بودجه آنچنانی ندارد، اما این آوردن ستاره ها باعث می شود که لااقل بتوانیم اسپانسر جذب کنیم. از طرف دیگر حضور ستاره ها در تئاتر باعث می شود که مردم بیشتر تئاتربین بشوند. بسیاری از مردم اصلاً تئاتری ها را نمی شناسند، چون اصلاً برای تماشای تئاتر نرفته اند. فیلم دم دست است و مردم راحت می توانند ببینند اما اینکه بخواهند در صف تئاتر شهر بایستند و بلیت بخرند و به تماشای تئاتر بروند، خیلی کم پیش می آید
حضور ستاره ها در صحنه تئاتر، با مخالفت هایی در ماه های اخیر روبه رو شده اما مردم این اتفاق را می پسندند، نظر شما در این رابطه چیست؟ به نظر شما حضور ستاره ها می تواند مخاطبان تئاتر را گسترده تر کند یا اینکه به تعبیر برخی ها تئاتر را تجاری می کند؟
من احساس می کنم اگر تئاتر تجاری بشود و بتواند پول دربیاورد، هیچ اتفاق بدی نمی افتد. قرار نیست تئاتر همیشه مهجور باقی بماند و هیچ تبلیغات گسترده ای نداشته باشد. خب تئاتر که بودجه آنچنانی ندارد، اما این آوردن ستاره ها باعث می شود که لااقل بتوانیم اسپانسر جذب کنیم. از طرف دیگر حضور ستاره ها در تئاتر باعث می شود که مردم بیشتر تئاتربین بشوند. بسیاری از مردم اصلاً تئاتری ها را نمی شناسند، چون اصلاً برای تماشای تئاتر نرفته اند.
فیلم دم دست است و مردم راحت می توانند ببینند اما اینکه بخواهند در صف تئاتر شهر بایستند و بلیت بخرند و به تماشای تئاتر بروند، خیلی کم پیش می آید. به نظر من تئاتری ها باید کمی مهربان تر با این قضیه برخورد کنند، حتی اگر به نظرشان استفاده از ستاره ها در تئاتر ابزاری است، خب چه اشکالی دارد که از بازیگران سینما و تلویزیون در تئاتر استفاده ابزاری بکنیم.
هم در سینما و هم در تئاتر بازیگر خوب داریم و بازیگر بد هم داریم. اگر خانم افشار به صحنه تئاتر می آید و می درخشد برای این است که در سینما هم بازیگر خوبی است. اینکه بگوییم مهناز افشار تئاتری نیست یا اینکه شروعش از سینما بوده یا اینکه تحصیلکرده این رشته نیست، به نظرم درست نیست و این مسائل ربطی به سایرین ندارد.
اگر در سطح جهانی به این مسئله نگاه کنیم، فکر نمی کنم کسی بپرسد که نیکول کیدمن چگونه وارد سینما شده است یا آنجلینا جولی چطور. اینها بازیگرانی هستند که هر کدام به نحوی وارد سینما شده اند، اما سیستم بازیشان تغییر کرده است، مثلاً نیکول کیدمن به سمت سینمای هنری و بازی های تخصصی رفته و آنجلینا جولی به سمت سینمای تجاری یا اینکه مثلاً چندی پیش به بازیگر نقش هری پاتر پیشنهاد کار تئاتر شده است. اگر ما هم مانند برخی از تئاتری های کشور فکر کنیم باید بپرسیم چرا هری پاتری که از سینما استارت زده است، باید به حریم تئاتر وارد شود. به نظر من، ما نمی توانیم به جای سایر آدم ها تصمیم بگیریم. خب در این باره آدم های محترم حرف های مختلفی در خصوص حضور ستاره ها در صحنه تئاتر زده اند اما من در این باره دگم نیستم و معتقدم هر کسی می تواند به تئاتر ورود پیدا کند.
خب ما ستاره هایی داشتیم که وارد تئاتر شده اند اما ادامه نداده اند و در کنارشان بازیگرانی هم داشتیم که از سینما آمده اند و تئاتر کار کرده اند اما در حال حاضر از اعضای اصلی و مقتدر گروه تئاتری هستند، مثلاً اگر پیمان معادی در صحنه تئاتر خوب ظاهر شد تنها به این دلیل است که بازیگر موفقی است، حالا اینکه ما به دلیل آمدنش از سینما ازحضور در تئاتر منعش کنیم، درست نیست.
آخرین کار تئاتر شما پیش از نمایش« ۳۳ درصد نیل سایمون» بازمی گردد به نمایش «ملاقات با بانوی سالخورده» زنده یاد حمید سمندریان در سال ۱۳۸۷، چرا در این سال ها تئاتر کار نکردید؟
پیشنهادی هم برای تئاتر نداشتیم تا اینکه خانم ماهیان برای این نمایش با من تماس گرفتند.
اما امسال و سال گذشته در عرصه تئاتر خیلی پرکار بوده اید.
بله. یک نمایش با افشین هاشمی تمرین کرده ام به نام «پرواز به تاریکی» که منتظر زمان اجرایش هستم و الان سر تمرین کاری به کارگردانی برادرم هستم که احتمالاً در فرهنگسرای نیاوران هم اجرا می شود.
برسیم به سریال «قهوه تلخ» که چند سالی است در شبکه خانگی عرضه شده است. چه شد که برای نقش فخرالتاج «قهوه تلخ» قرارداد بستید؟
از ابتدا نقش فخرالتاج این چنین پرداخته نشده بود. پیشنهاد کار هم از سوی خود کارگردان بود. وقتی که کار شروع شد نویسنده ها با توجه به کاراکترها و نقش ها شروع به نوشتن کردند و در واقع فخرالتاج شکل خود را پیدا کرد.
شما برای بازی در نقش فخرالتاج قهوه تلخ موفق به کسب تندیس حافظ بهترین بازیگر از جشن دنیای تصویر هم شدید، به نظرتان این نقش چقدر در روند شناخت شما به عنوان یک بازیگر موفق، مؤثر بود؟
خیلی زیاد. من فکر می کنم اگر قرار باشد نقطه ای برای سکوی پرتاب بازیگری ام در نظر بگیرم، باید به کاراکتر فخرالتاج قهوه تلخ اشاره کنم. تا وقتی مخاطب تو را نبیند و نشناسد و با تو ارتباط برقرار نکند، آنقدر وارد بازار کار نمی شوی چون همه چیز بسته به نظر مخاطب است. زمانی که چنین اتفاقی می افتد می توانی بسیار حرفه ای تصمیم بگیری و انتخاب کنی، بیشتر از اینکه انتخاب بشوی.
شما با بازی در نقش فخرالتاج قهوه تلخ توانستید از نظر مردم هم بسیار محبوب شوید. مردم فخرالتاج را دوست دارند، مخصوصا خانم ها.
من هم فکر می کنم که خانم ها با نقش فخرالتاج خیلی ارتباط برقرار کردند. مدام در خیابان خانم هایی را می بینم که به سمت من می آیند و به من اظهار لطف می کنند.
به نظرتان دلیل محبوبیت شخصیت «فخرالتاج» چه بود؟
هیچ وقت نمی توان از تأثیر متن و گروه و کارگردان خوب در موفقیت یک کاراکتر صرف نظر کرد اما به هر حال من تلاشم را کردم تا بتوانم از پس کار بربیایم و خودم هم با نقش ارتباط گسترده ای برقرار کردم. همیشه معتقدم بازیگری هیچ وقت جدا از مخاطب نیست، مخاطب را دوست داری و می خواهی که دوستت داشته باشند. به نظر من گذشته از کیفیت بازیگری، بازیگران می توانند با برقراری ارتباط با مخاطبان، محبوب هم باشند.
دوست دارید کار را کمدی ادامه دهید یا درام؟
من بازیگری را دوست دارم و فرقی نمی کند در چه ژانری اما با کار قهوه تلخ متوجه شدم در زمینه طنز می توانم موفق باشم.
از زمانی که مشغول قهوه تلخ شده اید، دیگر کمتر در سریال های تلویزیونی حضور پیدا می کنید، چرا؟
برای اینکه قهوه تلخ هنوز تمام نشده است و من سه سال کامل درگیر قهوه تلخ بودم، البته تنها یک قسمت از قهوه تلخ باقی نمانده و صحبت هایی هم برای کار جدیدم شده است.
توقف هایی که در روند تولید قهوه تلخ ایجاد شد چه تأثیری در کار شما می گذاشت؟
از آنجا که مدت زمان زیادی کار کرده بودیم، دیگر نقش ها برایمان کاملاً درونی شده بود و مثل اعضای یک خانواده بودیم و پس از وقفه ها سریع خودمان را پیدا می کردیم، البته ادامه دار شدن قهوه تلخ هم باعث شد که تمام پیشنهادات کاری ام را در این سال ها رد کنم.
برنامه های آتی تان چیست؟ دوست دارید در کدام مدیوم حضورتان را ادامه دهید؟
امیدوارم که میان پیشنهادهایم انتخاب درست را بکنم، چون پس از قهوه تلخ معمولاً پیشنهاد کار طنز دارم. امیدوارم در انتخاب های بعدی خود به گونه ای حاضر شوم که مردم نگویند باز هم که دارد فخر التاج را بازی می کند.
مهمترین چالش الیکا عبدالرزاقی برای بازی در کمدی «دن کامیلو» 
